Peet Oellibrandt, wielerglorie van Beveren
Zo gezien was koersen een leuke afwisseling om zich te ontspannen. Van in de beginne bleek dat de jonge Oellibrandt over heel wat supporters beschikte. De voornaamste die altijd klaar stonden waren Petrus Segers, de gebroeders Evraerts, Albert Van den Bussche en Flor Verdonck die later als masseur naam maakte en wiens zoon William bij SK Beveren nog een ‘ster’ was. Al die mannen waren fier op hun poulain die bij de nieuwelingen al 9 koersen, won en vijfkeer 2de werd. Van de 45 koersen die hij reed eindigde hij 35 keer binnen de eerste tien.
Toen hij in de loop van 1953 nog naar de liefhebbers overstapte won hij 2 koersen en van de 24 die hij reed was hij 13 keer in de top-10. De jeugdcategorieën waren eigenlijk voorbij gevlogen en bij de liefhebbers wilde Peet er alles voor doen om echt coureur te worden. Hij vroeg aan vader Fiel en moeder Gerardine of hij het eens een half jaar mocht proberen als wielrenner. Zij stemden toe en heel zijn leven is hij zijn ouders er dankbaar voor geweest. In een eenvoudig huishouden van negen kinderen was dat inderdaad een uitzonderlijke beslissing.
karakterman
Petrus moest ook soldaat worden voor 18 maanden. Een moeilijke periode was dat, want hij kon niet veel trainen. Eerst lag hij in Lombardsijde en nadien in Tienen. Om de fysiek wat op peil te houden kwam hij met de fiets van Tienen naar Beveren en terug. Hij zat dan vaak ook zó kapot dat hij nog amper 5 km per uur reed.
Petrus Oellibrandt leverde goede prestaties af en in 1958 kreeg hij een profcontract bij dr Mann. Het grootste deel van zijn profloopbaan die duurde tot 1970, reed hij dat team dat ook als Flandria-Dr Mann naar buiten kwam. Peet sloot trouwens zijn carrière af als coureur bij Goldor-Gerka. Een ploeg waar hij koerste votr wat al eens wordt gezegd: voor een velo, een broek en een trui. Maar daar lag Peet in 1970 al niet meer van wakker want op de Markt in Beveren hield hij toen met zijn Simonne al een jaar of vier café Sportif open. Een bloeiende zaak waar iedereen wou zijn temeer omdat cafébaas Peet nog teerde op zijn BK winst. En op de Scheldeprijs, waar zijn naam nog steeds is aan verbonden want hij won die driekeer en daar keek Tom Boonen een paar jaar geleden nog flink van op toen Peet hem een bezoek bracht voor de start van de Scheldeprijs. Hij won zelfs de Scheldeprijs (1963) nog toen hij al in café Sportif zat.
Over de carrière van Peet Oellibrandt is heel wat te vertellen. Maar als een rode draad loopt er steeds doorheen dat hij een karakterman was, een heuse stielman en altijd sympathiek tegenover iedereen.
Een bewijs dat hij voortdurend met zijn sport bezig was toonde hij ook toen hij net als de renners van de Dr Mannploeg hun verdiensten in ontvangst moesten gaan nemen bij Dr Mann. Al die mannen kwamen er aan met hun luxewagens. De Peet niet.
Hij stond daar met zijn koersfiets omdat hij meende dat zo ook het financiële kon opgeknapt worden. Trouwens, moest de Beverenaar gewild hebben, hij kwam ook wel met de schoonste slee van de gemeente naar Aartselaar. Hij had daar maar één woord voor te zeggen. De Belgische Kampioen had een ander idee en de toenmalige topjournalist Fred Daman vond dat Peet goed bezig was. “Een crack moest steeds mentaal met zijn beroep bezig zijn.”
Toen bijna de duisternis viel sprong eet op “zijn stalen ros” en zijn ploegmaats ledigden volgens Fred Daman in de verheugde atmosfeer nog enkele malen het glas. Zo was de Peet.
getuigenis
Toen hij in 1959 Belgisch Kampioen werd en ook op zijn ‘Gaverland’ werd gehuldigd, legde Albert Lansu nog heel wat klemtonen uit het leven van de kampioen. Lansu wist dat Peet helemaal onderaan de ladder moest beginnen en dat hij dikwijls op zijn tanden moest bijten. "Reeds op school waart gij al ne fameuze klepper, ge zijt al heel vroeg nen atleet geweest die op gebied van sport, veel beloofde."
Een merkwaardige vergelijking van Lansu in 1959 was deze rond de ijzeren wil van de Peet: "Ne wil en kracht waarmede de uiterlijk ruwe maar goeie zielen van dokwerkers de zakken van de boten slepen."
Er werd geschiedenis bij gehaald toen al bij de beginnelingen de Peet zijn tegenstanders ‘op de kop’ gaf. “Denk maar aan de Covents van Kallo, Jefke Verstraeten, Pierre Verberckmoes en de Goddaert. Bij de liefhebbers van ’t zelfde met René Braem, de twee Daelmans van de Velle, Bijl en De Laet, die zich moesten rechtzetten als onze Peet zijn rug eens kromde.”
En in 1954 zat Peet in de voorselectie voor het WK in Solingen met Miel Van Cauter, Louis Proost, Borra e.a. "Bij de beroepsrenners", zo ging Lansu verder, "klonk uw naam als een klok. Was fenomeen Rik Van Steenbergen niet vol lof over u na Milaan San Remo?"
Op nationaal vlak verwierf Peet Oellibrandt heel wat bekendheid door te schitteren in eendagswedstrijden zoals bv. De Scheldeprijs in Schoten. Natuurlijk dat het BK winnen de absolute topper van de bekendheid was. Ze kenden hem internationaal ook wel, ook al reed hij nooit de Tour. Wel kleinere rittenkoersen zoals de Ronden van Zwitserland en Luxemburg, de Midi Libre. Uit de Vijfdaagse van Duinkerken haalde hij heel wat naambekendheid.
Er was daar een tijdrit van 80 km en hij werd 3de achter Jacques Anquetil en de Belg Jean Brankaert maar Louison Bobet, een andere Franse grootheid, hield hij achter hem. De Peet was een goed tijdrijder en een uitstekend achtervolger. Toch bleef de tijdrit in Duinkerken, de beste die hij ooit reed.
Hij mocht er mee op het podium. Wat een publiciteit! Het sterkste was dat Anquetil met een speciale fiets had gereden met veel lichtere bandjes en speciale wielen en bovendien stak de Fransman in een zijden koerstrui. En de Peet? Die reed op een doodgewone koersfiets.
In diezelfde tijdrit was Jef Planckaert net voor hem vertrokken en Peet dacht: als ik die inhaal dan ga ik een goeie uitslag hebben. En rijden dat hij deed, maar Planckaert inhalen lukte maar niet. Niet te bespeuren. Dat kon ook niet want achteraf hoorde Peet zeggen van een journalist, dat Jef Planckaert al na 10 km had opgegeven. (Rolf Duchamps)
