Vijftig jaar geleden werd Petrus Oellibrandt Belgisch Kampioen
Peet plaatste die tijd in een juist kader: "Ik denk dat er maar zeer weinig renners waren die zo’n supportersclub hadden. Ik bedoel dat ik eigenlijk geen club had, maar toch stond er een formidabele massa achter me. Als jong renner had ik wel eens een clubje in een oud cafeetje op de hoek van de Van Eepoelstraat en de huidige Gaverlanddam. Er stond een bus op de toog en wie iets kon missen, stak er wat geld in. Veel, hadden de mensen toen niet en op zekere keer zaten er meer "knoppen" in dan geld. Mijn moeder maakte zich kwaad en zei: ‘Gedaan met die bus op de toog. Ge kunt nog wel uw palmen naar daar dragen, maar geen geldbus meer. En als het niet gaat zonder die bus, dan gaat ge maar werken zoals mijn andere kinderen.’ Toen ik bij de liefhebbers reed, ben ik steeds blijven werken."
De Peet had enorm veel supporters. Ze droegen petjes en zetten de 'schijn' omhoog en daar stond "Peet Oellibrandt" op gedrukt. Ook de vrouwen beleven niet ten achter. Al vóór het BK droegen ze een spreuk mee, geschreven op dik karton: 'Zonder tegenslagen, zal onze ‘Peet’ zegepralen.' Zo trokken ze naar Herentals. Daar waar ‘Keizer’ Rik Van Looy niet verliezen kon, werd de Peet nationaal kampioen.
Nochtans had Rik Van Steenbergen het voorspeld dat hij kampioen zou worden. Met een zwaantje in zijn spoor arriveerde hij in een aankomstzone waar langs alle kanten gendarmen stonden die voor de veiligheid zorgden. Peet beleefde dé topgebeurtenis uit zijn carrière door de spurters te verrassen.
De onlangs overleden Prins Alexander overhandigde hem de kampioenentrui. Hij had de ganse koers gevolgd vanuit de tribune.
In café Sportif hing nadien een grote houten kader waarin foto’s werden tentoongesteld over die prestatie in Herentals en de ontvangst op het gemeentehuis van Beveren. Dat seizoen 1959 was het beste en het lonendste uit heel zijn loopbaan. Alvorens het BK te winnen had Peet ook al gewonnen in Alken, Bellegem en Ninove. Ook in de Ronde van Zwitserland ging al goed het in 1959. Peet heeft ons altijd gezegd dat hij mits wat geluk, hij daar drie ritten had kunnen winnen. Nu werd hij daar tweekeer 2de met wielerberoemdheden als Frederico Bahamontes en Charly Gaul in zijn omgeving.
Peet glimlachte eens en eigenlijk begon hij met weinig ambitie aan de race. Het ging echt niet goed de eerste tientallen kilometers maar wat Van Steenbergen had gezegd was toch een enorme stimulans. Peet had "zware benen" zoals hij dat noemde en kreeg de pedalen maar moeilijk rond. Dat kwam volgens hem omdat hij na de Ronde van Zwitserland niet zoveel gereden had. Maar de woorden van Rik I betekenden voor de Beverenaar een mentale doping. Hij ging door en na ruim 100 km kwam hij er bovenop.
Toch stoorden twee bandbreuken hem nog. Vooral die tweede was een ambetante omdat ze gebeurde op een slechten voorhistorische kasseiweg juist voorbij Pulle, bijna in Zandhoven. Herentals lag op 10 km en de finish op 47 km. Op die kassei had Rik Van Looy wat voorsprong genomen. Peet moest daar van de fiets en verloor haast 2 minuten. Maar nog voor ze Herentals binnen reden had hij het peloton te pakken. Peet herinnerde zich:
-"Na een bandbreuk reed ik op een 13 en had het niet eens gevoeld. Ik was ook verschillende keren afgestapt om te gaan drinken met Karel De Baere. Die had zijn "postjes" gezet want het was snikheet. Hij vroeg me of ik mee afstapte aan zijn drankpostjes. Ik wist wel waarom hij dat vroeg: alleen kon hij er niet meer terug bij komen. Op sommige terrasjes gingen we drinken. Ik herinner me nog dat ik eigenlijk 'zat' over de meet kwam. Waarom? Wel op de ene plaats was dat een trappist en op een andere een pils. En ik was geen bierdrinker, maar omdat het zo warm was en ik me zo goed voelde, dronk ik mee. Bovendien gaven mijn mannen langs de baan, me ook nog bussen aan met trappist in. Ik reed dus goed ‘stienus’ over de meet. Anders zou ik misschien ook niet gedurfd hebben te demarreren op 5 km van het einde. Ik heb zeker bochten genomen tegen misschien wel 50 km per uur, wat ik anders nooit zou gedurfd hebben".
Kranten, weekbladen, tijdschriften schreven over de prestatie. Dat was oiok zo in De Waasse Klok" waar te lezen stond:
-"Deze overwinning is gesmeed in het vuur van de edele klasse en de intense stielliefde die verenigd zijn in een atletisch lichaam dat zich tot nog toe wars heeft gekant tegen ophitsende middelen".
Waarover de media niet veel vertelde waren de naaste familieleden van Peet met vooral zijn ouders die zich ontegensprekelijk veel offers hadden getroost om hun kroost van negen kinderen groot te brengen. En ja, aanvankelijk hadden ze het met lede ogen aanzien dat één van hun zes jongens van "coureur worden" sprak. Het staat wel vast dat deze sport hen ook wel wat heeft gekost maar toen zoon Peet in 1959 kampioen werd schreef De Waasse Klok van eind juni 1959 dat die titel "een heerlijke balsem moet geweest zijn die overvloedige warmte en ontroerende genoegdoening" schonk aan de ouders.
Peet kon het eerst niet geloven maar achteraf vernam hij wel hoeveel een doodgewone knecht in Italië verdiende. Keteleer had gelijk... Maar voor Oellibrandt was een gegeven woord heilig!
In 1959 veranderde het leven van Peet Oellibrandt. Hij was nu een bekend wielrenner en bovendien 'verzwaarde' zijn contract. Meer verdienen als Kampioen van België. "Dat was natuurlijk geen bedrag om van naar huis te schrijven, maar het was wel het dubbel van het loon van iemand die ging werken", aldus Peet. (Rolf Duchamps)
In een volgende aflevering keren we terug naar 4 juli 1959, dag van de inhuldiging van de kampioen.