Nel Rosiers alias Miraa-Meisje uit 'De Collega’s' is gemeenteraadslid
ZWIJNDRECHT. Nel Rosiers heeft voor Groen! de eed afgelegd als nieuw gemeenteraadslid. Een dame die inhoud heeft en voor de partij van burgemeester Minnebo een meerwaarde betekent. Zij is ook niet onbekend want als Vlaamse actrice had ze een hoofdrol in de film ‘Dood van een Non’ naar het boek van Maria Rosseels en dat maakte van haar een bekende figuur maar ook onsterfelijk werd ze door haar rol Mireille Puis alias Miraa-Meisje in "De Collega’s". Weet je ’t nog, hoe zij de ‘suikerdot’ was van Philemon Persez die toen gespeeld werd door René Verreth? Ook in het Mechels Miniatuur Teater en het theater van Yvonne Lex trad ze meermaals op. Ze had ook gastrollen in o.a. Wittekerke, Thuis, De Bossen van Vlaanderen, Spoed... Ook als regisseuse maakte ze er werk van.
En nu in de politiek omdat ze in 2006 op de lijst van Groen! stond en met 69 stemmen de 7de opvolger werd. Ze zal toen wel nooit gedacht hebben dat ze haar beurt in deze legislatuur nog zou krijgen. Donderdag was het dan zo ver voor de 61-jarige mondige dame. Ze is gehuwd (1996) met Luc Lotigiers en dat is dan weer de pa van Helmut Lotti.
Hoe kwam ze op de lijst van Groen!? "Op een vergadering van onze Milieuraad, hield ik een vurig betoog voor 'vlechthagen'....Nà de vergadering, vroeg de toemalige schepen voor Milieu Loe Van der Donckt of ik op de lijst wilde staan. Ik kende Riet Van Hoyweghen, zijn vrouw ,ook reeds van 1983! Het was Riet die de aandacht op mij vestigde. Wij ontmoetten elkaar op een workshop: 'Indiaanse sacrale en spirituele dans.' Door haar voorstel bracht ik mijn poëzieprogramma: "Hé, ik ben er: je mag jezelf zijn hoor!" in de zaal van 'De Vrede' te Burcht. Een plezierige bijkomstigheid is, dat ik mijn huidige overbuurvrouw Griet Adams heb leren kennen via het produceren van mijn poëziebundel: "De Roos in de Rots", toen wij nog in Deurne woonden, en wij, toen we een bezoek brachten, onze huidige woonplaats ontdekten."
Nel was dus in 2004 naar Burcht komen wonen al kende ze de gemeente al veel langer via de familie Lou Van der Donckt en een vriendin. Het echtpaar Lotigiers- Rosiers vond een woning in de Sparrenlaan. Maar dat ze de streek kende vloeide ook voort uit het feit dat haar kinderen in hun jeugd bij de Zeescouts waren. "Dat is lang geleden", lachte ze, "Ik ben ondertussen al grootmoeder van vijf kleinkinderen."
Nel, eigenlijk heet ze Nellie, groéide niet naar de interesse voor de politiek, die was altijd aanwezig. "Mijn ouders waren voortrekkers voor de ontvoogding van de arbeiders. Ze waren bij de Kajotters en er werd bij ons altijd over politiek gesproken. Bijna dagelijkse kost was dat. Ik ben ook altijd geïnteresseerd geweest maar door mijn beroep heb ik dat nooit kunnen uiten omdat ik in reizende toneelgezelschappen zat en ik nooit naar de vergaderingen kon. Als ja dan een mandaat ambieert kan je dat toch niet waarnemen en nu wel."
Maar ook de keuze voor Groen! mocht niet verrassend genoemd worden. Ze wees er naar hoe ze reeds lang ‘groen leefden’. Groen is voor haar veel meer dan een ecologische partij, het is een manier van ‘zijn’. "Ik weet dat, als ik biologisch eet, ik mensen steun die toch een omwenteling willen teweeg brengen. En niet alleen daar voor maar omdat het veel gezonder is. Ik weet ook dat, wanneer ik kleding koop, en weet dat daar bijvoorbeeld kinderen voor ontvoerd worden en gevangen gehouden worden om er aan te werken, dan wil kleding kopen die ook vandaar komt maar waarvan ik zeker weet dat het fairtrade is. We kunnen, als gewone burgers dus heel veel doen."
Voor haar is politiek zeker niet vies, zoals sommigen dat wel eens denken. De mensen moeten hun verantwoordelijkheid opnemen en bewust deelnemen aan politiek. Ze zetelt ook in het dagelijks bestuur van Groen! en ook in gemeentecommissies krijgt ze nu een plaats. Reeds kort na haar aanstelling werd Nel Rosiers door de gemeenteraad verkozen tot plaatsvervangend afgevaardigde voor de Zwijndrechtse Huisvestingsmaatschappij. Reeds eerder was ze ook al betrokken bij de milieu- en de gezondheidsraad. "Mijn aanstelling tot gemeenteraadslid is dus niet zo, dat ik zomaar ergens wordt ingeplonst. Ik volg actief de vergaderingen bij Groen! die steeds boeiend zijn.", zei Nel die zich echt goed thuis voelt in de gemeente. Het is haar opgevallen dat in Burcht wonen heel plezant is omdat de mensen er ‘goeiedag’ zeggen, dat je er een babbeltje mee kan doen. "En dat was van in het begin zo en voor ons was dat echt een verademing. Ik heb nu toch al in verschillende gemeenten gewoond."
Nel Rosiers is afkomstig uit Weelde bij Mechelen en daar heeft ze nog de allerbeste herinneringen aan met de velden in juni, de korenaren. Ze kreeg er ook de eerste kriebels van ‘veganist’ nadat ze de koeien zag staan die daarna op de mensen hun bord lagen. "En de varkens werden nog gekeeld en bloedden langzaam dood. Het was vroeger zo: de mensen moesten absoluut vlees eten want dat was nodig voor de gezondheid maar ondertussen weet ik dat ook in groenten en fruit heel veel ijzer zit en vitaminen. Die fabel van het vlees is dus wat achterhaald"
Na Weelde woonde ze in Schoten, in Deurne, in Wijnegem maar het was voor haar eigenaardig, zich in Burcht direct thuis te voelen. Nel Rosiers leeft consequent naar haar principes ook als het over mobiliteit gaat. "Zelf neem ik het openbaar vervoer of ik ga te voet. In de loop van de zomer ga ik soms van Burcht naar Zwijndrecht via het mooie fietspad en geniet van het ruisen van de bomen", vertelde ze,"Ik hou echter mijn hart vast voor de uitbreiding van de haven en het wegennet. De oorzaak moet ons ertoe brengen, dit niet alleen lokaal of bovenlokaal aan te pakken, maar globaal! We moeten met zijn allen onze verantwoordelijkheid opnemen."
Ze is ook nog steeds actrice en regisseuse maar dan zonder het sluiten van compromissen. Waar ze gevraagd wordt zal ze de regie nog doen en bovendien is ze zelf ook al wat aan het schrijven. Dat is nog een ambitie. Ze schrijft ook wat poëzie en we willen dat illustreren met een Valentijngedichtje dat ze naar haar man Luc richtte:
"Mijn Valentijn. Als jij nog niet in mijn leven was....
dan zou ik jou....
in mijn leven moeten dromen...."
Kort maar met enorme inhoud toch.
"Maar dat alles vormt voor mij een geheel: het dagelijks leven, de politiek, regisseren. Ik wordt daarin ook hartelijk gesteund door mijn echtgenoot Luc." Nel heeft, net als haar man, grote aandacht voor heel wat verenigingen waar ze volkomen achter staan. Natuurpunt, VELT, EVA (Ethisch Vegetarisch Alternatief vzw),Gaia,Friends of the earth, Artsen zonder grenzen zijn bewegingen die ze actief steunen. "Verder volg ik Damiaanactie en Rode Kruis op de voet. Als Green Peace of WWF oproepen en 't kan, gaan we mee actie voeren. Luc en ik werkten o.a.mee aan: 'The big ask'. SOS Kinderdorpen, Unicef, zij dragen allemaal onze sympathie weg", aldus een gedreven Nel Rosiers.
Ze heeft ook wel hobby’s en is nu bezig om het cartoontekenen onder de knie krijgen, omdat ze soms hele grappige beelden ziet die ze dan met een paar lijnen zou willen uittekenen. Verder is er een autobioboek 'in wording'. Het is een langzaam proces, waar toch vorm in komt. Waarnemen en filosoferen zijn zeker nog altijd een hobby. "Mijn hobby is zeker ook film en lezen en mijmeren, liefst met water in de buurt!", bekent ze.
Maar stiefmoeder zijn van een Helmut Lotti is toch ook wat. Ook al ligt haar roots in de klassieke muziek, kleinkunst en jazz (liefst life) toch geniet ze van wat Helmut presteerde. "Toen ik 'Het meisje van de buren' hoorde op de radio, ik kende Helmut toen nog niet, kwamen de tranen in mijn ogen. Idem dito, toen hij in de Sint Romboutskathedraal van mijn geboortestad Mechelen, zijn Kerstconcert gaf! Ontroerend! Dat heb ik het liefst: ik wil aangesproken worden in mijn ziel! Zijn Nederlandstalige cd vond ik ook top! Zéér leuk! En het is swingend hoe hij zijn publiek begeestert met rock! Je voelt de geestdrift leven." (Rolf Duchamps)