Paul Van Kerckhove trok wegmarkeringen van hier tot in Rusland
Meer dan 17 jaar was hij de draaischijf van de dienst 'Wegmarkeringen en Rioolreiniging'. Zo leerde hij alle Wase gemeenten kennen. Het was op zijn afscheid niet verwonderlijk dat uit alle gemeenten afgevaardigden waren uit schepencolleges, politiezones en gemeentelijke technische diensten.
De fanfare Sint-Cecilia uit De Klinge, waarvan Paul spelend lid is, zorgde voor de muzikale verwelkoming en de omlijsting van het officiële en hartelijke gebeuren. Het was een verraste Paul Van Kerckhove die in de Roman Molen iedereen begroette. Hij legde er de nadruk op hoe belangrijk het is om goed samen te werken. "En ik zie hier, door de vele aanwezigen, dat er in de intercommunale goed wordt samengewerkt. Ik hoop dat het nog lang zo mag verder gaan. En laat ons nu om te beginnen, iets drinken. Ik vertel wel verder als ik wat gedronken heb…." Dat was meteen de échte, joviale Paul die had gesproken.
Er was al gezegd 'geen klank zonder drank en daarom nodigde Bart Casier iedereen uit op een heildronk. Daarna zette hij de figuur van Paul Van Kerckhove in het zonnetje. Hij werkte 35 jaar op de intercommunale en dat was net niet van bij het begin van het bestaan want dat is nu 40 jaar geleden.
Paul begon in april 1973 als 25-jarige en forse jonge kerel, pas gehuwd en in de kracht van zijn leven. Samen met vrouwe Ingrid begon hij op de stortplaats van de Intercommunale in de Kattestraat te Kemzeke. Die periode van het stort roept heel wat herinneringen op. Daar bleek dat Paul heel erg praktisch ingesteld was zoals hij nu trouwens nog steeds is.
Hij was ook spaarzaam want alles wat gedumpt werd kreeg nog een goede controle of het niet op één of andere manier kon gerecupereerd worden. Er werd zo al aan recyclage gedaan 'avant la letter' want OVAM bestond nog niet, er was nog geen sprake van recuperatie of recyclage. Toch gebeurde het er al. Boodschappentassen, plastiek rollen tot en met fietsen toe, werden gerecupereerd.
Paul kneep ook de ogen wel eens dicht toen mensen uit de buurt met een kruiwagen kwamen om wat afval te kieperen. Hij liet ze hun gang gaan. Daarvoor was hij menslievend genoeg. Dat bleek ook toen op lange dagen voor de chauffeurs die toen op het stort moesten wachten om te lossen. Hij
Paul Van Kerckhove was ook een kindervriend en deed nog eens een voorstel om kinderopvang te organiseren op het werk. Dat is er nooit van gekomen maar ’t was toch een modern idee waar in die tijd nog niemand aan gedacht had.
Paul Van Kerckhove liet veel herinneringen na bij het personeel en bij heel veel vrienden. Met vele werkmensen heeft hij heel wat meegemaakt. Ook de soldaten op de Westakkers kenden hem goed. Die mannen hadden ooit een boot achtergelaten op het stort. De brandweer van Sint-Gillis kende hij eveneens zo goed als zijn broekzak want regelmatig moest op het stort ook een brandje worden geblust.
nieuwe roeping in 1991
Op zeker moment werd de stortplaats gesloten. Ze was vol en werden voor hem andere taken vastgelegd. Zo kwam Paul terecht in de ploeg van 'Wegmarkeringen en rioolkolken reinigen'. In 1991 werd hij daar ook ploegbaas en dat is toch ook weer een periode van 17 jaar waarin hij in goede verstandhouding werkte met de collega’s én met zes gemeenten van de intercommunale. Alles verliep altijd heel erg vlot. Daarbij bleef toch weer die praktische ingesteldheid van Paul en zijn plichtsgetrouwheid.
De wagen ging maar naar de garage als het echt niet anders meer kon. Maar dan nog, bleef Paul er bij en zag hoe er daar gewerkt werd en de volgende keer deed hij het weer zelf. Hij gaf ook veel mee aan de collega’s die dan meteen ook wisten hoe iets moest gebeuren en de ervaring opdeden om bij een volgend voorval of probleem zelf te kunnen anticiperen en kijken hoe ze zelf konden repareren. Paul was een specialist in kleine herstellingen. Maar uiteindelijk werden de machines vernieuwd en ook verbeterd. Maar vooraf dacht Paul wel mee hoe de machine er uit moest zien om de wegmarkeringen vlot en goed te kunnen uitvoeren. Hij hielp dus mee het bestek uit te schrijven, de opdracht te geven en te kijken wat de beste koop was. Zelfs tot in Italië is hij geweest om te zien hoe alles in elkaar zat.
Als ploegbaas heeft hij er voor gezorgd dat de ploeg draaide en dat was niet altijd gemakkelijk met zes personeelsleden en zes verschillende karakters. Maar Van Kerckhove slaagde er steeds in om bij onenigheid de mensen terug bij elkaar te brengen en er voor te zorgen dat de ploeg goed werkte.
Hij ging zelfs verder dan ploegbaas en draaischijf zijn. Paul was een vaderfiguur. Dat kunnen de medewerkers uit de Kattestraat zeker beamen. Zijn leiding ging niet alleen over ‘de ploeg’ zelf maar strekte zich uit over de zes gemeenten van het Waasland waar de wegmarkeringen en de rioolkolkenreinigingen werden gedaan. De contacten met de gemeentelijke dienset die de opdrachten gaven, waren zeer goed en voor de toekomst, nu Paul weg is, zal het voor de intercommunale moeilijker worden dat te bestendigen, te zorgen dat het op een goed niveau blijft gebeuren, dat het op peil blijft.
Paul was naast ploegbaas en vaderfiguur, ook sterk in het filosoof zijn. Dat bleek steeds uit de gesprekken, uit de discussies die er waren. Ook uit de werkbladen waarop hij onderaan nog iets ‘bijkrabbelde’. Misschien kan de directie dat eens bij elkaar zoeken in de archieven en er een bundeltje van maken. Uitspraken van Paul die de moeite waard zijn om te onthouden.
Paul Van Kerckhove was een opmerkelijke figuur die een heel goede invloed had op het geheel van de werking van de intercommunale en hij was belangrijk voor het Waasland. Hij speelde altijd zeer kort op de bal als er vragen waren vanuit de gemeente of de politiediensten. Bleek dat er tijdens het verlof een zebrapad moest geschilderd worden, dan kwam Paul uit verlof terug en voerde het werk uit. Dat gaf meteen ook een meerwaarde aan de intercommunale.
Paul is du nu een andere carrière begonnen. Hij bouwt een huis en droomt nog van veel andere dingen. Maar om hem van alles te laten genieten had I.C.W. aan een presentje gedacht: Ze schonken hem een fiets. Voorzitter Jef Foubert mocht hem overhandigen. Hij hield het grappig toen hij zei dat er bij de fiets nog een optie hoorde: het aankoppelen van en wegmarkeringmachine.
Burgemeester Remi Audenaert van Sint-Gillis, vond het een grote eer om de I.C.W. in zijn eigen Sint-Pauwels te mogen ontvangen. Hij noemde het fantastisch dat al wie iets met de intercommunale te maken had, afgezakt was naar de Roman Molen. "Dat betekent een blijk van erkenning.", aldus Audenaert, "Een grote erkenning voor al die werkzaamheden bij de intercommunale. Ik denk dat veel mensen zich niet realiseren wat Paul van het stort heeft gemaakt."
Burgemeester Audenaert kon het weten want hij was toen schepen van milieu. "Ik weet dat hij het voorkomen van het stort, de manier waarop hij het naar de mensen toe voorstelde, gebeurde in functie van het zo ordentelijk mogelijk te houden. Ook door beplantinghen aan te brengen en het af te dekken."
De burgemeester noemde Paul nog iemand van een generatie die werk leverde op een manier die de mensen van de dag van vandaag niet meer willen doen. Het was een generatie die niet alleen werkte voor zijn boterham, maar ook met liefde voor het werk.
"Je was er steeds mee bezig en ik ben ervan overtuigd dat iedere gemeente, waar ge ook gewerkt hebt, tevreden was over het werk. Nooit heb ik een klacht gehoord over Paul. En dát zegt veel."
De burgemeester haalde er ook een tekst bij die Paul, schreef om bij een rustbank te noteren die door
Een bekende Wase figuur is nu met pensioen. Overal is hij de witte lijnen op de wegen komen ‘spuiten’. Iemand had voor hem eens berekend hoe lang die strepen en die lijnen wel zouden zijn en naar het schijnt zou dat een lijn zijn van in het Waasland tot ver in Rusland.
Dat hij nu niet meer zoveel onder de mensen zal komen beseft hij maar hij is toch filosoof: "Ik mag daar geen spijt over hebben, je moet het leven nemen zoals het is. Ik ben gelukkig geweest met mijn werk. Ik werkte niet alleen voor mijn geld. Dat er zoveel volk op mijn afscheid was, had ik helemaal niet verwacht, ik ben toch maar ‘een kleine werkman’. Dat hier zoveel prominenten aanwezig zijn, dat doet mij deugd." (Rolf Duchamps)