Jan Pieter Liedman schrijft 50 jaar muziek (2)
Maar nu, in de dagen dat 2009 op zijn laatste poten staat, wordt Gilbert De Nockere gehuldigd door het gemeentebestuur van Beveren. De reden moet gezocht worden bij een prestatie uit 1959. Vijftig jaar geleden. Hij was toen amper 13 jaar maar kroonde zich reeds tot Belgisch Kampioen op accordeon en schreef zelf al zijn eerste composities. En hij bleef dat doen zodat hij in totaal reeds 160 singles uitbracht, 17 langspeelplaten en 17 cd’s. Maar laat ons de hulde op Cortewalle toch ook maar zien als een bekroning van zijn ganse carrière. Tot hiertoe, want hij is nog steeds intens bezig met muziek te componeren en regelmatig roept hij ons binnen in zijn eigen werk- en opnamestudio.
"Ge moet eens luisteren, wat ik nu geschreven heb..." En dan beleven we telkens weer overheerlijke momenten bij muziek die ons raakt, die de wereld plots weer veel aangenamer maakt. "Ge moet dat uitbrengen", zeggen we dan. En kijk, er ligt een cd klaar met de "J.P.Liedmann Special Edition". Er staan zestien nummers op. En ze zijn er bij, deze die we mochten horen toen hij ze pas had geschreven. Die "Arrividerci" is er bij en de "Tango Argentina" en "Das Ist Paris" waarin met de accordeon een wandeling door de Lichtstad wordt gemaakt.
Muziek zat de familie De Nockere wel in het bloed. De broer en twee zussen van zijn vader, nonkels en tantes, ze speelden allemaal accordeon. Op het gehoor natuurlijk want in die tijd was dat de gewoonte. Er was maar één iemand die dat niet kon op het gehoor en dat was Gilberts vader! Maar die keek vrij streng in de richting van zijn zoontje en wilde hem een muzikale opleiding geven. De eerste stap was dat accordeonneke dat hij kocht toen Gilbert zes jaar werd. Precies op zijn verjaardag, 9 maart1952, was vader er mee naar huis gekomen.
Gilbert weet dat nog heel goed en zelfs nog het liedje dat hij er die zelfde avond al kon op spelen: "Oh la la la, c’est magnifique".
Via de genen van zijn vader had de jonge Gilbert duidelijk de kunde overgeërfd. Dat gebeurt zomaar, zonder er om te vragen. Maar hij is zijn vader wel eeuwig dankbaar omdat hij op dat moment de juiste en goede beslissing nam toen hij zei: "Hij mag het niet op het gehoor leren, hij moet muziek gaan leren. Zonder dralen trok vader De Nocker naar de Muziekschool van Hulst om te vragen of Gilbert mocht komen. Opgelet, hij was toen maar zes jaar en op die leeftijd ga je maar naar het eerste studiejaar.
In de muziekschool van Hulst fronsten ze wenkbrauwen. Die kleine jongen al naar de muziekschool sturen? Dat kon toch niet, hij kon nog niet lezen en schrijven. Wat kan die hier komen doen? En er was nog wat anders: omdat Gilbert op 9 maart verjaarde was dat schooljaar al ver gevorderd en kon hij hoop en al nog slechts drie maanden muzieklessen volgen. Maar wat ze in Hulst niet wisten was, dat vader de Nockere een doordrijver was op dat vlak.
-"Laat hem dan toch maar al komen hé", zo zei hij en waarlijk, een week na zijn verjaardag mocht hij naar de muziekschool van Hulst komen. Tegen juni eindigde hij al met de leerstof van het tweede jaar. Het zat in hem. Kon hij een liedje fluiten, hij kon het dan ook direct spelen op zijn accordeon wat uiteraard niks te maken had met ‘muziekstudie’. Het is het ‘muziekgevoel’ dat in je zit.
-"Ik componeer altijd van uit mijn gevoel. Ik zal nooit op een instrument spelen om iets te componeren. Ik zal wel op een instrument spelen om in de mood te komen om naar dat instrument te schrijven. Als ik voor accordeon moet schrijven dan zal ik eerst een uurtje spelen en dan neem ik mijn blad en mijn potlood en begin te schrijven. Maar dan ligt mijn accordeon al lang terug in de kast. Schrijven vanuit den buik, noemen ze dat."
Nu hij 50 jaar muziek componeert, tekst schrijft en zelfs de rol van producer invulde, wordt maar eerst duidelijk dat Gilbert De Nockere alias Jan Pieter Liedmann de muziekliefhebber enorm veel heeft aangeboden. Muziek om duidelijk van te genieten. Maar hij heeft zijn muzikale activiteiten niet beperkt tot bij zijn schrijftafel. Hij kwam ook naar buiten als zanger maar ook via heel wat zangers en zangeressen die zijn liedjes zongen.
Op heel veel singles stond rechts boven op de hoes Telstar. Bij deze Nederlandse platengigant van Johnny Hoes lag zijn uitval basis. Gedurende 26 jaar was hij daar thuis bij Johnny en zijn dochter Jacky Hoes. Elke maandag, wanneer hij zijn vrije dag in het kapsalon had, reed hij naar het Nederlandse platenhuis waar hij hoofdproducer en huiscomponist was.
Door zijn degelijkheid en uitgebreid repertorium werd hij ook erkend door SABAM en werd er ook vennoot. Hij kreeg er jarenlang de functie toegewezen van controlecommissielid.
eerste Belg met karaokecontract
Eigenlijk heeft Jan Pieter Liedmann in zijn hoofd zeker alles bijeen om een boek vol mémoires te schrijven. We halen er zijn belevenis bij al eerste Belgische componist die in Japan een karaoke -contract wist te versieren. Het was in de periode dat hij voor Tonny Servi "Vrouw’ schreef. Het stond in België vier weken op 1 en in Nederland zelfs 7 weken maar dan gezongen door Dries Roelvink. Op dat ogenblik hadden ze in Japan het karaoke uitgevonden. Hier bij ons bekend als het gaan zingen in cafés. Maar oorspronkelijk in Japan was dat wel iets anders.
In een telefooncel stond een apparaat met 15 nummers uit. Je moest er geld in steken en mocht een liedje worden gekozen. Dat moest een koptelefoon worden opgezet om een paar keer te luisteren. Dan kwam de tekst op de display en je kon meezingen in dat telefoonhokje. Als het gedaan was sprong er een cassette uit en dat kon dan meegenomen worden naar huis met de eigen stem én het orkest.
In Japan wilden ze ook een liedje uit Europa hebben en Pioneer Engeland kreeg de opdracht om uit te zoeken wat het meest succesrijke liedje was. En zij kozen "Vrouw" want het stond in België al op nr 1 en nu ook weer in Nederland. Dus dat nummer van Jan Pieter Liedmann ging naar Japan. Er kwam een contract naar Engeland en ze stuurden het door naar Nederland omdat ze dachten dat de componist een Hollander was. Het kwam naar België en Liedmann mocht het gaan tekenen bij SABAM.
"Nu moet ge mij niet zeggen dat het alleen maar was omdat ik een goed liedje had geschreven. Neen, ge moet daar ook geluk bij hebben. Maar dat geluk moet ge afdwingen door uw werk goed te maken", zo besloot Jn Pieter Liedmann (Rolf Duchamps)